Μεγάλη Εβδομάδα.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας κάθονται σε παγκάκι από γυαλισμένο γρανίτη κάτω από ένα πράσινο πλατάνι.

―Τι είσαι;, τον ρώτησε η χλωμή γυναίκα, πιστός η άπιστος;

―Αυτό με τη θρησκεία είναι πολύ απλό, είπε εκείνος.

―Απλό;

―Ναι. Εϊμαι ένθεος και άθεος ταυτόχρονα.

―Αυτό δεν είναι καθόλου απλό, απάντησε εκείνη, Πιστεύεις στο Θεό;

―Ναι. Το σύνολο των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε η «ζωή», είναι ο Θεός.
Συνεπώς ο Θεός είναι ο Πατέρας.
Το σύνολο των επιδράσεων των δυνάμεων αυτών ήταν ανέκαθεν στα χέρια του Θεού, γιατί οι δυνάμεις αυτές ανέκαθεν κουβαλούσαν μέσα τους το νόμο της εξέλιξης.
Ό,τι είναι να έρθει είναι προκαθορισμένο από το Θεό.
Εκείνος ξέρει τι ήταν και ξέρει τι  είναι, γιατί εκείνος είναι το παρελθόν και είναι το μέλλον.
Άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο γνωρίζουν τα τριαντάφυλλα....
Η τελευταία μεγαλύτερη εκδήλωση αυτών των ενεργών δυνάμεων, το ανώτερο οργανικό τους αποτέλεσμα, είναι ο άνθρωπος «Ιησούς Χριστός».
Γι' αυτό ο Ιησούς είναι ο «αληθινός γιος του Θεού». Ο γιος όλων των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε.
Εμείς, οι άλλοι, είμαστε αναπτυσσόμενοι ενδιάμεσοι κρίκοι.
Ο Ιησούς είναι -σωματικά, ψυχικά και πνευματικά- το ανώτερο ιδανικό που μπόρεσαν να αποδώσουν οι ενεργές αυτές δυνάμεις στον ατέλειωτο δρόμο της δημιουργικότητας τους.
Αυτές οι δυνάμεις ρέουν ακατάπαυστα στον κόσμο και τον οδηγούν στη λύτρωση, στην απόλυτη ειρήνη.
Το ταξίδι ολοκληρώθηκε, ο Γιος επιστέφει στον Πατέρα.

Διάλειμα. Ο απογευματινός αέρας τραγουδάει μέσα από τα πλατανόφυλλα.

―Η θρησκεία δεν είναι πίστη, γυναίκα, η θρησκεία είναι ερμηνεία.

―Αυτό δεν το κατάλαβα,  είπε η γυναίκα.

Εκείνος σηκώθηκε και περπατώντας πέρα δώθε, άρχισε να μιλά
―Η θρησκεία δεν είναι κάτι που εισβάλλει στους ανθρώπους από έξω. Αυτό είναι ειδωλολατρεία. Η θρησκεία είναι κάτι που βγαίνει έξω από το βαθύτερο βάθος του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι το άνθος του ανθρώπινου πνεύματος.
Με προβλεπτική ιδιοφυία η ανθρωπότητα γεννάει το δικό της ιδανικό, αυτό που είναι πιο κοντά της.
Το αγαπάει όπως αγαπάει τον εαυτό της. Περιμένει με λαχτάρα τον Ιησού, τον άνθρωπο που θα έρθει. Είναι η λαχτάρα του φύτρου για το άνθος του, την ολοκληρότητα του. 
Νοσταλγεί το ταξίδι του.
Οι αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν η ανώτερη δυνατή εξέλιξη του Έλληνα ανθρώπου.
Έτσι είναι ο Ιησούς η ανώτερη εξέλιξη του Χριστιανού ανθρώπου.
Είναι το ιδανικό που γεννήθηκε από ένα εσωτερικό μυστήριο εξέλιξης και ο άνθρωπος το έβγαλε και το τοποθέτησε κάπου έξω - στο τεράστιο, ατέλειωτο ζαφείρι - και έσβησε τα ίχνη.
Το τοποθέτησε πολύ μακρυά, ώστε να έχει το χρόνο που χρειάζεται για να το βρει και να το φτάσει.
Η αγάπη μας για τους αρχαίους θεούς και τον Ιησού, η λαχτάρα μας, είναι η αγάπη και η λαχτάρα για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για το αληθινό, αγνό μας Είναι.
Λαχταρούμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι!
Η ταύτιση μας με το ιδανικό μας είναι η ανάσταση. Η ανάσταση του Ιησού.
Όποιος νιώθει, πιστεύει, ότι είναι σταθερός, ακίνητος, είναι άπιστος.
Όποιος νιώθει, πιστεύει, ότι είναι ρευστός και κινούμενος, είναι πιστός. 
Με πόνους γέννας αγωνίζονται οι άνθρωποι για την ανάστασή τους.
Να πεθάνει το τέρας, να αναστηθεί ο άνθρωπος.
 Αυτός είναι ο ιερός τους αγώνας.
Όποιος αναγνωρίσει το Θεό στο αμυδρό του εσωτερικό, ξημερώνει.
Ξημερώνει στο δικό του φως. Η πίστη έγινε ερμηνεία.
Ξημερώνει... ξημερώνει στο δικό του φως.

―«¨Αντρας». Εσύ  πρέπει να γίνεις.  Εγώ  είμαι.

Τόσο περήφανη ήταν. Σηκώθηκε πάνω και τεντώθηκε.
Αυτός όμως κοίταζε το σώμα της που διαγραφόταν κάτω από το βαμβακερό φουστάνι, εκείνη την  αναπαράσταση της τελειότητας του κόσμου.
«Είσαι!», ένιωσε...

Το σκοτάδι τύλιγε τον κήπο, ο αέρας τραγουδούσε και τα πλατανόφυλλα χόρευαν...