Το πράσινο που είναι

- Θεία; Εκεί πίσω από τους θάμνους είναι μια νεράιδα;

- Όχι

- Θεία; Εκεί πίσω από τα δέντρα είναι η κακιά μάγισσα που τρώει τα παιδιά, έτσι δεν είναι;»

- Ναι! Σε είδε και έρχεται να σε φάει, απάντησα και ζήτησα συγνώμη από τα δέντρα. 

Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν την ειρήνη, ακόμη και στο αθώο δάσος ψάχνουν την μάγισσα. Αλλιώς τους είναι αδιάφορο...

.***

Σιγά σιγά, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι, το πιο παραμυθένιο πράσινο ανθίζει στα αληθινά δάση.

Και μάλιστα πιο πράσινο, πιο διαχρονικό, πιο μυστηριώδες από όλα τα πράσινα στις παραμύθες μας.

Να εντοπίζεις το «ιδανικό» στο «αληθινό», αυτό θα πει αληθινός ρομαντισμός.