Το ακόνιτο φυτρώνει εκεί που ζουζουνίζει ο βομβίνος. Δεν μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς αυτόν· χρειάζεται την επίσκεψή του και την ξεδιάντροπη βουτιά του μέσα στα πέταλά της. Χωρίς τον βομβίνο, το ακόνιτο πεθαίνει.
Τα συλλυπητήριά μου, κύριε Ακόνιτε. Όση αανταρσία κι αν κάνεις, η φύση δεν συγκινείται. Η κυρία Ακόνιτο χρειάζεται τον κύριο Βομβίνο.
Είναι πιο όμορφος από σένα; Όχι. Αλλά αυτή εκείνον θέλει. Εκείνος την ολοκληρώνει.
Θέλεις να ξεδιαλύνεις τα μυστήρια της φύσης, θνητέ;
Άσ’ το καλύτερα.
____________
Και είπε ο ποιητής μισογύνης:
Ωχχχ, το σώμα μου πονάει, τα νεύρα μου πονάνε, όλα με πονούν.
Πριν λίγο καιρό ακόμη, έβλεπα το ακόνιτο παντού...
Παντού το έβλεπα να ανθίζει -λίγο πριν το φθινόπωρο.
Ωχχχ, το σώμα μου πονάει, τα νεύρα μου πονάνε, όλα με πονούν.
Πριν λίγο καιρό ακόμη, έβλεπα το ακόνιτο παντού...
Παντού το έβλεπα να ανθίζει -λίγο πριν το φθινόπωρο.
Δεν μπορούσα να τραβήξω τα μάτια μου από πάνω του, σα να διαισθανόμουν πως σύντομα θα έπρεπε να το πίνω -ως ελευταία ελπίδα για τα ετοιμοθάνατα νεύρα μου.
Πόσο ρομαντικό φάνταζε τότε, μέσα στην μυστηριώδη τοξικότητά του, το ακόνιτο!
Όμως τώρα το καταπίνω.
Θα βοηθήσει, δεν θα βοηθήσει; Ποιος ξέρει.
Πενθώ εκείνες τις υπέροχες μέρες που το θαύμαζα σε άγονα ύψη, εκεί που βρυχούνται οι θύελες οι νυχτερινές.
Πόσο ρομαντικό φάνταζε τότε, μέσα στην μυστηριώδη τοξικότητά του, το ακόνιτο!
Όμως τώρα το καταπίνω.
Θα βοηθήσει, δεν θα βοηθήσει; Ποιος ξέρει.
Πενθώ εκείνες τις υπέροχες μέρες που το θαύμαζα σε άγονα ύψη, εκεί που βρυχούνται οι θύελες οι νυχτερινές.
0 Σχόλια