Το κύκνειο άσμα

Για δύο ολόκληρα χρόνια, ήταν η μικρή του πριγκίπισσα. (Εκείνος, πολύ μεγαλύτερος. Γέρος.) Της είχε κτίσει ναό. Τη λάτρευε.
Κι αυτό, την κολάκευε απίστευτα.
Ώσπου μια κυρία της καλής κοινωνίας την ενημέρωσε, ότι είναι πότης, ότι έκατσε χρόνια στο φρενοκομείο, ότι είναι τρελός.
(Ε και, μωρή σκύλα; Τι πάει να πει αυτό; Ότι την αγαπάει λιγότερο;)
Κι όμως…
Η μικρή πριγκίπισσα άρχισε να ντρέπεται για τη λατρεία του. Δεν την κολάκευε πια. Η αγάπη ενός γέρου, ψυχασθενή ποιητή; Χριστός κι Απόστολος!
Εκείνος το κατάλαβε, αποφάσισε να τη λυτρώσει από την ντροπή και άρχισε να την αποφεύγει.
Πού και πού την έβλεπε να περνά απ’ τον δρόμο και μερικές φορές άκουγε τη δυνατή, νεανική φωνή της. Κατάνα στο solar plexus.
Έκλεισε πόρτες και παράθυρα και ξάπλωσε στο κρεβάτι του με αβάσταχτους πόνους,  σωματικούς και ψυχικούς.

 
Κι έτσι τέλειωσε το ωραιότερό του ποίημα, το κύκνειο άσμα του, που επί δύο ολόκληρα χρόνια έκρυβε τόσον πόνο, τόσον ενθουσιασμό και πολλή πολλή αγάπη.