Το κορίτσι που χάθηκε

Κάποτε ήταν ένα μικρό κορίτσι, με σωματότυπο αγοριού, που φορούσε συχνά ένα πράσινο παλτό με -δυστυχώς- κίτρινα κουμπιά.
Συχνά, έριχνε στο χώμα ένα καπάκι και το έσπρωχνε μπροστά της με μικρά, ελαφρά πηδήματα στο ένα πόδι. Με τόση επιδεξιότητα και χάρη, που ξεπερνούσε όλες τις μπαλαρίνες με δίπλωμα.
Είχε εκπαιδευτεί στη σχολή «Φύση». Ήταν δηλαδή μια ολοκληρωμένη χορεύτρια. Χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς δίψα για μάθηση, χωρίς την ανάγκη να είναι καλύτερη από τα άλλα κορίτσια, ή να κερδίσει χρήματα για να αποσυρθεί αργότερα στην ησυχία.
Δεν ήθελε να χορεύει Σοπέν, opus έτσι κι έτσι, ούτε Μπολερό, ούτε τη Λίμνη των κύκνων, ούτε τη ζωή των κύκνων ούτε τον θάνατό τους.
Ήθελε μόνο να κλωτσά το ασήμαντο καπάκι, πηδώντας στο ένα πόδι.
Και πηδούσε... και πηδούσε, με ύψιστη χάρη, και οι άνθρωποι κοιτούδαν, αλλά δεν έβλεπαν το μεγαλείο της. 

Και μια μέρα, τους είδε εκείνη ξαφνικά, κοκκίνισε ως τα αυτιά -κοκκίνησε πολύ- έσκυψε, πήρε το καπάκι στο χέρι της… και χάθηκε για πάντα.