Κάποτε ήταν ένα μικρό κορίτσι, με σωματότυπο αγοριού που συχνά φορούσε ένα πράσινο παλτό με -δυστυχώς- κίτρινα κουμπιά.
Το κορίτσι είχε ρίξει ένα καπάκι στο έδαφος και το έσπρωχνε μπροστά της με ελαφρά μικρά πηδήματα στο ένα πόδι και με τόση επιδεξιότητα που ξεπερνούσε σε χάρη όλες τις μπαλαρίνες με δίπλωμα.
Το κορίτσι είχε εκπαιδευτεί στη σχολή «Φύση», ήταν δηλαδή μια ολοκληρωμένη χορεύτρια. Φιλοδοξίες δεν είχε ακόμη, ούτε είχε δίψα για μάθηση, δεν είχε καν την ανάγκη να είναι καλύτερη από τα άλλα κορίτσια, πόσο μάλλον να κερδίσει χρήματα για να αποσυρθεί αργότερα στην κερδισμένη ησυχία.
Το κορίτσι δεν ήθελε να χορεύει Σοπέν, opus έτσι κι έτσι, δεν ήθελε να χορεύει ούτε τη λίμνη των κύκνων, ούτε τη ζωή των κύκνων, ούτε τον θάνατό τους. Δεν τα ήθελε όλα αυτά. Ήθελε απλώς να κλωτσά το ασήμαντο καπάκι πηδώντας στο ένα πόδι.
Πηδούσε λοιπόν και χοροπηδούσε στο ένα πόδι με ύψιστη χάρη, αλλά οι άνθρωποι δεν έβλεπαν το μεγαλείο της. Όμως τους είδε εκείνη ξαφνικά, κοκκίνησε ως τα αυτιά, έσκυψε, πήρε το καπάκι στο χέρι της και χάθηκε για πάντα....
▬

Άνα Ζουμάνη
-Ελλεβόρα