Και ξαφνικά βλέπω στην παλάμη μου ένα αρχαίο νόμισμα του ενός ευρώ από το έτος 1999, όπου κάποιος -μάλλον κάποια- είχε γυαλίσει την κεφαλή του και είχε σκαλίσει πάνω της το όνομα «Κριστιάν». 
Ένιωσα αμέσως ότι σε μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση έχω το καθήκον να αφήσω τη φαντασία μου να δράσει.
Τέλος πάντων, όπως και να ΄χει, μια γυναίκα -ας την πούμε Τζέιν- για κάποιον άγνωστο σε εμάς λόγο, δαφνοστεφάνωσε το νόμισμα και σε μια άλλη στιγμή  -ίσως από οικονομική ανάγκη, ή μίσος, ή ζήλια και απόγνωση-  το ξαναέβγαλε στην κυκλοφορία, μέχρι που το 2014 έπεσε στα χέρια μου.
Καιρό πολύ τιμούσα το νόμισμα Κριστιάν, φυλώντας το σε μια θήκη του πορτοφολιού μου -όπου ο Φλωμπέρ θα είχε ήδη γράψει ένα μονόπρακτο με τον τίτλο, «Ευρώ 1999».

Όμως μια μέρα που ήθελα να πληρώσω τον Μέμετ για ένα νερό και ένα redbull που χρειαζόμουν οπωσδήποτε, διαπίστωσα πως δεν φτάνουν τα λεφτά μου και έδωσα την κάρτα.
-Κάτω του ποσού των 10 ευρώ δεν δέχομαι κάρτα, είπε ο Μέμετ
-Μα μου λείπουν 90 σεντ και δεν θέλω να ξοδέψω πάνω από 10 ευρώ.
-Νάτο, έχεις ένα ευρώ εδώ, είπε ο Μέμετ, με χωμένη τη μούρη του στο πορτοφόλι μου.
-Άκυρο είναι, σημαδεμένο είναι, όπως βλέπεις.
-Αυτό θα το δούμε, είπε ο Μέμετ, έχε εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου χαχαχα.

Και έτσι έφυγε το ευρώ «Κριστιάν» από την κατοχή μου και συνέχισε το αναπόφευκτo ταξίδι του στον κόσμο, το οποίο είχα διακόψει για πέντε ολόκληρα χρόνια πάνω σε μια έκλαμψη περιττού ρομαντισμού, σαν εκείνον της Τζέιν.
Άνα Ζουμάνη