- Γιώργο μου, πολύ χαριτωμένη η Ανούλα σου, αλήθεια, γλυκύτατη, όμως με τη συμπεριφορά της δεν συμφωνώ. Έχω μήνες να την δω, ή μάλλον να δω το ένα της το μάτι.

- Τι έχει η συμπεριφορά της, Ελένη;

- Μα να κρύβεται κάθε φορά που έρχομαι επίσκεψη και να μη βγαίνει καθόλου να πει μια καλησπέρα στη θεία της; Δεν είναι πια μπέμπα.

- Ε, και; Δεν είναι υπέροχα δραματικό αυτό, να είναι αυθεντική, να εκφράζει τα συναισθήματά της; Και πού να δεις τι κάνει όταν νιώθει ότι την παραμελώ. Φέρνει το μεγάλο σκούρο μαντήλι της μάνας της και το τραβάει πάνω από το κεφάλι της ως ένδειξη πένθους.

- Από εμένα δεν χρειάζεται να κρύβεται.

- Μπορεί όμως από μένα.
 
- Έλα βρε Γιώργο μου, σοβαρέψου! Λίγο πρέπει να τηρούμε και τα έξω!

- Όχι. Τα μέσα!