Αγαπώ τις ξύλινες προβλήτες στις λίμνες, τις γκριζωπές παλιές και τις χρωματιστές καινούριες. Τα ξύλα μυρίζουν υπέροχα από την ηλιοθεραπεία και τα εγκαύματα πολλών χρόνων. Στο νερό, γύρω από τους χοντρούς πασσάλους, κολυμπούν πολλά, μικρά ψάρια, που ξαφνικά εκσφενδονίζονται σαν βέλη πέρα δώθε, ξαφνικά συγκεντρώνονται σε ένα σημείο, ξαφνικά διαλύονται και εξαφανίζονται.
Το νερό μυρίζει πολύ ωραία κάτω από την προβλήτα, σαν το δέρμα φρέσκου ψαριού.

Όταν αποπλέει το σκάφος, σείονται οι πάσσαλοι και η προβλήτα συγκεντρώνει όλη τη δύναμή της για να αντέξει την εκτόνωση. Ο κινητήρας του ατμόπλοιου με τους κόκκινους τροχούς δίνει μια σκληρή μάχη με την πεισματάρα δύναμη της προβλήτας, η οποία δεν υποτάσσεται, αλλά αντιστέκεται  και τρέμει από εσωτερική ένταση.... Επιτέλους νικά, το πλοίο χαλαρώνει και απομακρύνεται.

Ώρες ολόκληρες ψήνεται η προβλήτα στον ήλιο, μονάχη, ξεχασμένη. Και ξαφνικά συγκεντρώνονται αναστατωμένοι οι άνθρωποι με φωτεινά ρούχα και περιμένουν. «Μη σκύβετε!», φωνάζουν οι γονείς και κοιτάζουν με καχυποψία την επικίνδυνη προβλήτα. Και θες να φωνάξεις, «Σιγά ρε! Κάπου παραπέρα θα σκύβουν, δύο ερωτευμένοι, όσο μπορούν πάνω από το κιγκλίδωμα». 

Στην προβλήτα, κάποιοι, ιδίως τα παιδιά, βασανίζουν μικρά ψάρια. Τα πιάνουν, τα πετούν στο έδαφος και παρακολουθούν το χορό του θανάτου τους. Εντάξει, δεν είναι ευχάριστο, όμως λιγότερο ευχάριστο είναι να σκίζονται από τα δόντια μιας τούρνας. Άλλωστε ποιος πεθαίνει χαρούμενος;

Κατα καιρούς, στις αποβάθρες μαζεύονται οι επιτροπές και τα προεδρεία των ιστιοπλόων. Ρεγκάτα.
Ώρες ολόκληρες κοιτάζουν με τα κυάλια τους κάποιο μυστηριώδες σημείο έξω στη λίμνη και κανείς από τους υπόλοιπους περευρισκόμενους,  δεν ξέρει τι βλέπουν και τι συμβαίνει. Παρ' όλα αυτά είναι όλοι ενθουσιασμένοι. Εδώ και εκεί πέφτει ένας τεχνικός όρος και ξαφνικά κάποιοι φωνάζουν «Ζήτω» και γράφουν σημειώσεις. Η προβλήτα υψώνεται σαν το λόφο του στρατηγού που κοιτάζει με τα κυάλια την έκβαση της μάχης. 
Και τότε η προβλήτα είναι γεμάτη ζωή. 
Αργότερα, ξαπλώνει σαν σκοτεινό τέρας στη φεγγαρόλουστη νύχτα -μαύρη και ζοφερή απλώνεται πάνω από την μολυβδένια λίμνη.

Αγαπώ τις ξύλινες προβλήτες στις λίμνες και στις θάλασσες, τις γκριζόμαυρες παλιές και τις χρωματιστές καινούριες. Είναι σύμβολα ελευθερίας και μυρίζουν υπέροχα από τα εγκαύματα πολλών χρόνων.
Άνα Ζουμάνη - Ελλεβόρα