Περίπου ογδόντα χιλιόμετρα στο μάκρος είναι το ρέμα «Εδέμ», όπως το βάπτισε ο υπέροχος πατέρας μου.
Το νερό, πράσινο του μπουκαλιού, στέκεται ήσυχο σαν ποντικάκι σε μικροσκοπικούς ορμίσκους, αφρίζει άγρια λευκό όπου βρίσκει αντίσταση, η κυλάει αναπαυτικά γκριζοπράσινο πάνω στα χαλίκια.
Πίσω από κάθε πέτρα μια πέστροφα. Ούτε μία πέτρα χωρίς πέστροφα, εκτός αν κάποιος την έχει ήδη ψαρέψει.
Πίσω από κάθε πέτρα λοιπόν, παραμονεύει η ύπουλη εντομοφόνισσα.
Ξαφνικά βλέπει το  καλάμι και εκτινάζεται σε τόξο. Βλέπεις κάτι υπέροχο ασημί να γυαλίζει για λίγο στον αέρα και ήδη έχει προσγειωθεί στην ακτή..
Διάσημοι ψαράδες καλλιτέχνες υπάρχουν ακόμα. Η τέχνη τους είναι να πετάνε την ψεύτικη μύγα  -συνήθως πρόκειται για καλλιτεχνικά αριστουργήματα-  με τρόπο ώστε να φαίνεται σαν αληθινή.
Πιάνουμε πιάνουμε δηλαδή την πέστροφα όπως η πέστροφα πιάνει το δικό της θήραμα.  Στον αέρα.
Αυτό συμβαίνει γενικά στη ζωή. Έτσι γίνεσαι διάσημος. Πετάς το δόλωμα, το θήραμα νομίζει πως είναι αληθινό - και τσακ, το πιάνεις.
Ψαράς της πέστροφας και φυσιολάτρης είναι ένα και τ' αυτό. Γιατί ο ψαράς της πέστροφας πρέπει να περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα. Και αυτή η περιπλάνηση τον ικανοποιεί μόνο αν λατρεύει το περιβάλλον του, τη φύση.
Ο λούτσος δεν απαιτεί τη χαρά της φύσης στον ψαρά. Ο ψαράς κάθεται μόνο και περιμένει μέχρι να συμβεί το «αναμενόμενο». 
Ο ψαράς της πέστροφας αγαπάει το νερό του βουνού παθιασμένα, όπου ξεχνά γυναίκα και παιδιά, τα παιχνίδια του, τον ντάμπο με τα μεγάλα αυτιά, συχνά και το φαί. Βυθίζεται στη λεπτομέρεια του περιβάλλοντος, μια μοναδική απόλαυση.  
Περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα και τα βλέπει όλα. Όλα. Και όταν γυρίζει εξαντλημένος σπίτι του, με την πλούσια λεία του, νιώθει πως έκανε ΚΑΤΙ.
Και αυτό το αποδεικνύει ο πρωτόγονος και βαθύς του ύπνος.
Ana Zumani Elden - Ελλεβόρα