Πέστροφα: το πάθος του ψαρά

Περίπου ογδόντα χιλιόμετρα στο μάκρος είναι το ρέμα «Εδέμ», όπως το βάφτισε ο υπέροχος πατέρας μου. Το νερό, πράσινο του μπουκαλιού, στέκεται ήσυχο σαν ποντικάκι σε μικροσκοπικούς ορμίσκους, αφρίζει άγρια λευκό όπου βρίσκει αντίσταση, ή κυλάει αναπαυτικά γκριζοπράσινο πάνω στα χαλίκια.
Πίσω από κάθε πέτρα, μια πέστροφα. Ούτε μία πέτρα χωρίς πέστροφα... εκτός αν κάποιος την έχει ήδη ψαρέψει. Πίσω από κάθε πέτρα παραμονεύει η ύπουλη εντομοφόνισσα.
Ξαφνικά βλέπει το καλάμι και εκτινάζεται σε τόξο. Κάτι υπέροχο, ασημί, γυαλίζει για λίγο στον αέρα και ήδη έχει προσγειωθεί στην ακτή...

Διάσημοι ψαράδες-δημιουργοί υπάρχουν ακόμα. Η τέχνη τους είναι να πετούν την ψεύτικη μύγα - συνήθως πρόκειται για καλλιτεχνικά αριστουργήματα που φτιάχνουν οι ίδιοι - με τρόπο ώστε να φαίνεται αληθινή.
Πιάνουμε δηλαδή την πέστροφα, όπως η πέστροφα πιάνει το δικό της θήραμα. Στον αέρα.
Αυτό συμβαίνει γενικά στη ζωή,  έτσι γίνεσαι διάσημος. Πετάς το δόλωμα, το θήραμα νομίζει πως είναι αληθινό και τσακ - - - το πιάνεις.

Ψαράς της πέστροφας και φυσιολάτρης είναι ένα και το αυτό. Γιατί ο ψαράς της πέστροφας πρέπει να περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα. Και αυτή η περιπλάνηση τον ικανοποιεί μόνο αν λατρεύει το περιβάλλον του, τη φύση.

Ο λούτσος δεν απαιτεί τη χαρά της φύσης από τον ψαρά. Ο ψαράς κάθεται μόνος και περιμένει μέχρι να συμβεί το «αναμενόμενο».
Ο ψαράς της πέστροφας, όμως, αγαπάει το νερό του βουνού παθιασμένα, εκεί ξεχνά γυναίκα και παιδιά, τα παιχνίδια του, τον Ντάμπο με τα μεγάλα αυτιά, συχνά και το φαγητό. Βυθίζεται στη λεπτομέρεια του περιβάλλοντος. Μια μοναδική απόλαυση.
Περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα και τα βλέπει όλα. Όλα. Και όταν γυρίζει εξαντλημένος σπίτι του, με την πλούσια λεία του, νιώθει πως έκανε ΚΑΤΙ.
Και αυτό το αποδεικνύει ο πρωτόγονος και βαθύς του ύπνος.