Μία από τις πιο αυθεντικές και αληθινά συγκινητικές θυσίες που μπορεί να κάνει ένας άντρας για τη γυναίκα που αγαπά, είναι να της προσφέρει την πέτσα από το ξεροψημένο του κοτόπουλο. Εφόσον, βέβαια, τη λατρεύει κι ο ίδιος.
Η ξεροψημένη πέτσα ενός κοτόπουλου είναι ένα έμπιστο θερμόμετρο της αγάπης.
– «Λάκη, γιατί δεν τρως την πέτσα;»
– «Την τρώω, ρε! Και μάλιστα με τρέλα... γι’ αυτό την αφήνω για το τέλος.»
– «Α, κρίμα...» απαντάει η Σούλα, απογοητευμένη.
Ή:
– «Τόλη, δεν την τρως την πέτσα σου...» διαπιστώνει η Πόπη... και την έχει ήδη χώσει στο στόμα της πριν ο Τόλης προλάβει να εκφωνήσει,
– «Την τρώω!»
Όμως, οι κύριοι που κάνουν τη «θυσία της πέτσας», την κάνουν με μισή καρδιά, περιμένοντας μέσα τους την ισόβια ευγνωμοσύνη της γυναίκας τους.
Πάπαλα. Εμείς οι κυρίες δεχόμαστε με χαρά τη θυσία, μεν – έχουμε και τη σωστή ιδέα, δε: πως αυτές οι θυσίες ανταμείβονται από ένα συναίσθημα ανώτερης αξίας, που πηγάζει από το εσωτερικό του άντρα.
Δηλαδή, δεν τις πληρώνουμε πάνω από την τιμή τους.
0 Σχόλια