Τα καλοκαίρια της αράχνης

Το βράδυ, όταν έβρεχε δυνατά, τα χώματα του δάσους γέμιζαν σαλαμάνδρες και είχες την αίσθηση πως ο κόσμος πλημμύριζε.

Λίγο πριν από την πλημμύρα, όμως, το δάσος ήταν υγρό, ακόμη ζεστό και ήσυχο, και ήταν και εκείνοι, οι αλπικοί τρίτωνες...
Ήταν και η σταυροφόρα αράχνη εκεί, απόκοσμη και τρομακτική. Ήλπιζες πως η βροχή και ο άνεμος θα τη διώξουν από το δίχτυ της, όμως εκείνο ήταν φτιαγμένο σαν από καραβόσχοινα. Λικνιζόταν διαρκώς, αλλά η καταιγίδα δεν το έσπαζε.

Τα πρώτα φθινοπωρινά λουλούδια μας έκαναν μελαγχολικούς. Ήταν τόσο όμορφο που είχαμε συναρμολογηθεί στα αγαπημένα μας δασοτόπια, όπως σε όλα τα λαμπερά καλοκαίρια της παιδικότητάς μας.

Κι ύστερα ήρθε το πρώτο βράδυ πίσω στην πόλη. Ήμασταν δυστυχισμένοι, παρότι υπήρχαν μεγάλα φουντούκια, αχλάδια, πεντανόστιμες κοτοπιτούλες και τούρτα πάνω στο τραπέζι. 

Η μαμά, ήταν κι εκείνη στοχαστική, ενώ ο μπαμπάς αγνάντευε...

Θα μπορούσα να υφαίνω το θέμα κι άλλο, να το στολίσω έτσι ή αλλιώς, αλλά προς τι; 

Αυτά το κάνουν οι ποιητές, να προσπαθούν να εξηγήσουν το παρεξηγημένο εσωτερικό τους, ίσως για να καταλάβει ένας στους εκατό χιλιάδες το μισό. 

Ίσως...
Ελλεβόρα - Ana Zumani Elden