Το βράδυ, όταν έβρεχε δυνατά, τα χώματα του δάσους γέμιζαν σαλαμάνδρες.. είχες την αίσθηση πλημμυρισμένων κόσμων... όμως λίγο πριν την πλημμύρα... το υγρό, ακόμη ζεστό και ήσυχο δάσος και οι αλπικοί τρίτωνες...Ήταν και η σταυροφόρα αράχνη εκεί, απόκοσμη, τρομακτική – και ήλπιζες ότι η βροχή και ο άνεμος θα την διώξουν από το δίχτυ. Αλλά εκείνο ήταν φτιαγμένο σαν από καραβόσχοινα, λικνίζόταν, λικνιζόταν και δεν το έσπαζε η καταιγίδα.
Τα πρώτα φθινοπωρινά λουλούδια μας έκαναν πολύ μελαγχολικούς.
Τι ωραία που είχαμε ξανασυναρμολογηθεί στα αγαπημένα μας δασοτόπια! Όπως σε όλα τα λαμπερά καλοκαίρια της παιδικότητάς μας.
Και μετά, το πρώτο βράδυ πίσω στην πόλη. Ήμασταν τόσο δυστυχισμένοι, αν και υπήρχαν μεγάλα φουντούκια, αχλάδια και πεντανόστιμες κοτοπιτούλες... και τούρτα....
Η μαμά ήταν επίσης λυπημένη και πολύ στοχαστική

Θα μπορούσα να υφαίνω το θέμα κι άλλο,
να το στολίσω έτσι, να το στολίσω αλλιώς
αλλά προς τι;
Αυτό το κάνουν οι ποιητές
να προσπαθούν να εξηγήσουν το παρεξηγημένο εσωτερικό τους
ίσως για να καταλάβει ένας στους εκατό χιλιάδες, το μισό
... ίσως

Ελλεβόρα - Ana Zumani Elden