Μια μάνα κάθεται στο κρεβάτι της κόρης της που μόλις γύρισε από το πρώτο πάρτι και κοιμάται εξαντλημένη, το φόρεμά της είναι πεταμένοστο πάτωμα

«Το πρώτο της πάρτι. Είχα κι εγώ ένα, κάποτε.  Τότε που αγαπούσα φανατικά τον γάτο μου, την δασκάλα της μουσικής, την κυρία Ελισάβετ, τον σκύλο του κυρίου Τόντον που τον φώναζα Τζάφ, τον αδερφό μου, τις πεταλούδες... Τότε ζούσα στον κόσμο των ονείρων, τη συνέχεια των παιδικών μου βιβλίων.
Και μετά πήγα στο πρώτο μου πάρτι και ξαφνικά έπεσε πάνω μου η σοβαρή, στείρα ζωή και με έθαψε κάτω από την βαριά της πραγματικότητα. Το υπέροχο φόρεμά μου, ξύπνησε την ματαιοδοξία μέσα μου και για πρώτη φορά πίστεψα πως είμαι ερωτεύσιμη.  Ως τότε ένιωθα πως είμαι πλασμένη για να αγαπάω, αλλά ξαφνικά πίστεψα πως είμαι πλασμένη για να αγαπιέμαι. 
Και έτσι έγινα δυστυχισμένη, γιατί όσο αγαπάμε κάτι είναι πάντα όμορφο, όμως όταν αρχίσουμε να θέλουμε να μας αγαπάει και εκείνο, δεν είναι πάντα όμορφο. Είναι αλλιώς. 
Στο πρώτο πάρτι μου γεννήθηκε η ζήλια και ο φθόνος μου, το ένιωσα σαν δηλητήριο στον αέρα. Το εισέπνεες και ήταν σαν ένα αναισθητικό που σκότωνε το όνειρο το αληθινό. Ο ένας με έσφιγγε πάνω του, ο άλλος έπινε από το ποτήρι μου, ο τρίτος με κοίταζε με ελπιδοφόρα μελαγχολία, ο τέταρτος έπαιζε κωμικό για να με κάνει να γελώ, ο άλλος μου κουβαλούσε ποτά σαν να 'τανε ο σκλάβος μου. 
Εκείνη η νύχτα με κατέστρεψε και με δημιούργησε ταυτόχρονα. Ένιωσα πολύτιμη. Ξαφνικά ξύπνησα μέσα στη ζάλη του κόσμου. Έχασα την παιδικότητα μου για πάντα, σε εκείνο, το πρώτο πάρτι.. Αγαπημένο πλάσμα, λατρεμένη μου κόρη, αν αυτή τη στιγμή σε πνίξω, ίσως να κάνω το καλύτερο που μπορεί να κάνει μια μάνα για το παιδί της...»

Σηκώνεται και σκύβει πάνω από από το όμορφο κορίτσι, το χαϊδεύει, το φιλά...
Το κορίτσι  παραμιλάει με βραχνή φωνή, «Αλέξη, έτσι που με σφίγγεις πάνω σου, θα χάσω τις αισθήσεις μου....»
Η μητέρα παγώνει... κάθεται στην καρέκλα, βάζει το πρόσωπο στα χέρια της και κλαίει...

Ana Zumani Elden - Ελλεβόρα