Το απέδειξαν πάλι, έτσι δεν είναι; Ή τους είδατε πουθενά;
Στην «καλλιτεχνία» ανήκει ψυχρότητα, αναλγησία για τον άνθρωπο, αδιαφορία για την τύχη του.
Όσοι όντως αποφάσισαν να ανακουφίσουν την ανθρωπότητα, έγιναν σκλάβοι της με τη γνώση ότι θα πεθάνουν στην ψάθα.
Όμως άνθρωποι χωρίς καρδιά για τον άνθρωπο δεν το καταλαβαίνουν αυτό.
Γι΄αυτούς η ανθρωπότητα είναι μια μεγάλη παιδική χαρά του «ταλέντου» τους. Να πετάνε τα μπαλάκια πέρα δώθε. Η τέχνη είναι γι΄αυτούς η τροφή της μεγαλομανίας τους. Έτσι, δίνουν λιγότερα απ' όσα παίρνουν. Πολύ λιγότερα. Τίποτα!
Η λέξη «καλλιτέχνης» γεννήθηκε από ωχρές, αδιάφορες καρδιές που αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο, που περιφρονούν τον άνθρωπο.
Η τέχνη όμως μπορεί να είναι μόνο το φάρκακο που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από την υποκρισία της, από τις αρρώστιες και από τις αβύσσους της.
Τα όποια στολίδια σας, μάς είναι αδιάφορα, καλλιτέχνες.
Να 'μαι λοιπόν, από τότε που υπάρχω.
Και εκτοξεύω ένα ανάθεμα προς όλες εκείνες τις καρδιές που δεν επενδύουν το ταλέντο τους στο να προσφέρουν αληθινή υπηρεσία.
Παρεμπιπτόντως... αυτό επιστρέφει στους ίδιους.
Ωχροί και ανελαστικοί σέρνονται στη ζωή.
Ό,τι δίνω με κάνει πλούσιο, ότι παίρνω με κάνει φτωχό.
Άνθρωποι που δίνουν δεν κινδυνεύουν ποτέ να σβήσουν από αρτηριοσκλήρυνση. Μια εσωτερική φωτιά τρώει ό,τι επιβλαβές και περιττό μέσα τους, καθαρίζει το σώμα τους από τον συσσωρευμένο σκώρο. Μόνο η προσφορά πυροδοτεί την «ιερή φλόγα» και καταστρέφει τα μιάσματα...
Τους βλέπω και γελώ.
Και παρακολουθώ με χαιρεκακία τα βασανιστήριά τους.
~Ελλεβόρα - Α.Ζ.Ε