Μπορείς να αποθηκεύσεις όλες τις μελαγχολίες του κόσμου μέσα σου. Μελαγχολίες που ίσως οδηγούν κάποιους ανθρώπους στην αυτοκαταστροφή.
Ο τρόμος της εξαθλίωσης, η βασανιστική ζήλια, οι ζοφερές ερωτικές απογοητεύσεις, οι ανελέητες φοβίες, απόγνωση για την αδικία της ζωής, οργή για την κακοποίηση των παιδιών και των ζώων, θυμός για την εκμετάλλευση των αδύναμων, αηδία για την κοινωνικη άνοδο των κολάκων...
Μπορείς να αποθηκεύεις όλες τις μεγαγχολίες μέσα σου, αν μπορείς να τις ελέγχεις τις με τα χαλινάρια του πνεύματός σου.
Όμως πόσο τρομερή είναι η μοίρα των ανθρώπων, που δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν τις τραγικές και αυτονόητες μεγαγχολίες τους με «επιδέξια σκέψη για την περίπλοκη υπόθεση»;
Τότε ανοίγει η άβυσσος της αυτοκατανάλωσης και αυτοκαταστροφής.
Το να μπορείς να οδηγείς τον εαυτό σου, με «εσωτερικά χαλινάρια και σπιρούνια», είναι η μόνη σωτηρία μιας ευαίσθητης ψυχής και ενός εγκεφάλου που αυτοκατασπαράζεται.
Η καρδιά δεν κάνει να λιώνει κατά τη διάρκεια των γεγονότων της ημέρας και της στιγμής, παρά μόνο να μαλακώνει και να γίνεται ελαστική. «Να μένει σε φόρμα» θα ήταν ο τεχνικός όρος για την καρδιά την δημιουργική.
Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε εκτός από το να κλαίμε απογοητεύσεις.
Πνεύμα, η σανίδα σωτηρίας.
Αλλά χωρίς πνεύμα, ο λαβύρινθος της ύπαρξης.

Ελλεβόρα - Άνα Ζουμάνη