Όταν μου λένε ότι μια γυναίκα τρώει φασολάδα με ρέγγα και μια φρατζόλα ψωμί για βραδινό, αμέσως την φαντάζομαι χοντρή, με διπλοσάγωνο, χοντρή μύτη και να κλάνει όλη νύχτα, αν και τίποτα δεν δικαιολογεί τη φαντασία μου.Αντιθέτως όταν ακούω ότι μια γυναίκα συνηθίζει να τρώει ελαφρά, να προσέχει την διατροφή της γενικώς, τότε, σαν ζωγράφος, φτιάχνω το πορτραίτο μιας τρυφερής, λεπτεπίλεπτης μορφής στο μυαλό μου.
Θα μπορούσα μάλιστα να πω για κάποια που περιδρομιάζει, «μου αρέσει, αλλά δυστυχώς τρώει πόβιντ'λ-τάτσκερλ'ν και τσιγκόϊνερ'λ-σνίτσερ'λ με σέμελκνοντλ» ή «μου αρέσει παρόλο που τρώει πόβιντ'λ-τάτσκερλ'ν με σέμελκνοντλ».
Επίσης, «αυτή δεν μου αρέσει οπωσδήποτε, αλλά κερδίζει συμπάθεια επειδή προτιμά την ελαφρά τροφή....».

«Με λίγα λόγια...», διέκοψε μια φωνή την συγγραφέα, «... με λίγα λόγια θες να πεις, πες μου τι τρως, να σου πω ποιος είσαι...»

Σκάσε μαρή, σκάσε και άσε με να βγάλω κα-να φράγκο, δεν λειτουργεί έτσι ο δημοσιογράφος...
Ελλεβόρα - 'Ανα Ζουμάνη 'Ελντεν