Έχεις φορέσει το μπλουζάκι, αλλά δεν χρειάζεται πλύσιμο ακόμη. Που θα το βάλεις;
Στην καρεκλα!
Ένας ερασιτέχνης θα έλεγε, «είναι απλώς ένα έπιπλο», όμως η καρέκλα είναι πολύ περισσότερο από αυτό.
Χάρη στην καρέκλα μπορείς να ξεφορτώνεις πράγματα, να τα στοιβάζεις και να τα ξεστοιβάζεις, να τα μετακινείς και να τα μετατοπίζεις.
Κάθε φορά φαντάζει διαφορετική και όμως είναι η ίδια.
Η καρέκλα αντιπροσωπεύει ένα είδος ενδιάμεσου κόσμου, έναν Άδη, μεταξύ του κόσμου της καθαριότητας, της τάξης και του φωτός και του κόσμου της βρομιάς, του χάους και των σκιών.
Για τον άσχετο φαίνεται σαν να πετάμε τα πράγματα τυχαία στο «έπιπλο» -όπως επιμένει να το αποκαλεί- ωστόσο είναι μια πράξη δημιουργικότητας να χωρέσεις τόσα πράγματα σε μια καρέκλα.
Είναι μια επαναστατική πράξη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που θέλει συνεχώς να μας αναγκάζει να πλένουμε τα πράγματα αμέσως... με νερό, απορρυπαντικό.... δουλειά. Ένα σύστημα που ποντάρει στην κατανάλωση και μόνο στην κατανάλωση.
Η καρέκλα είναι η αιώνια φλόγα. Πάντα κάτι λαμπυρίζει πάνω της. Πάντα κάτι διαφορετικό.
H καρέκλα είναι το στήριγμα της ζωής... κι αν κάνεις καλά την δουλειά σου, ανταποδίδει και δεν αναποδογυρίζει ποτέ.
Όπου κι αν βρεθείς και σταθείς, υπάρχει μια καρέκλα... φορτωμένη

Ανακόντρα
(Άνα Ζ. Ελντεν)