Μια υποψία για το ότι υπήρξε όντως πρόοδος στην ανθρωπότητα, μετά τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα, είναι η ανακάλυψη τού ρομαντισμού τού χειμερινού τοπίου.
Ο Σουηδός Γκούσταβ Φγιεστάντ (Gustaf Fjæstad), για παράδειγμα, ζωγράφισε αληθινά «ψυχογραφήματα» του χειμώνα -τον ζωγράφισε όπως κανείς άλλος πριν από αυτόν.
Επειδή τον αγαπούσε.
Μόνο μάτια που αγαπούν μπορούν να δούνε τόση κρυμμένη ομορφιά, τόση ποίηση, τόση μελαγχολία και τόση αισιοδοξία στο χιόνι -όπως στο πρόσωπο ενος πολυαγαπημένου ανθρώπου.
Η ποίηση του χειμερινού τοπίου που παλαιότερα άγγιζε μόνο λίγους ονειρευτές, αργότερα εισέβαλε με ορμή ως  «αθλητική ψυχαγωγία» στον κόσμο και άρχισε να γεμίζει με ζωτική ενέργεια την κουρασμένη ανθρωπότητα. 
Το χειμερινό σπορ έχει και τα κακά του, όπως όλα τα καλά πράγματα, όμως είναι ίσως ο μοναδικός διαμεσολαβητής ανάμεσα στον εργαζόμενο άνθρωπο και στου θεού το χειμωνιάτικο μεγαλείο.
Μερικές φορές βλέπεις κάτι μορφές, εκεί ψηλά, σαν από μυθολογικά βιβλία να «ψάχνουν τον κίνδυνο» στα βάθη και τα ύψη των παγωμένων βουνών, γυναίκες περνούν σαν ιπτάμενοι άγγελοι, απορροφούν και αποθηκεύουν δύναμη για τις ερχόμενες γενιές.
Πιστεύω ότι όλες οι προσπάθειες των νέων φιλοσόφων να αναζωογονήσουν την ανθρωπότητα,  ωχριούν μπροστά στον πρωτόγονο αέρα μιας χειμερινής ημέρας.
Ana Zumani Elden-Ελλεβόρα