Πώς έγινα χορεύτρια

Κατ’ αρχάς, στο σχολείο δεν καταλάβαινα λέξη. Ήταν παθολογικό.

Μία φορά, μάλιστα, κατάφερα να πάρω 0 για την έκθεση με θέμα, «Πώς επηρέασε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό η ανακάλυψη της Αμερικής».
Ορίστε;
Μετά από πολλή σκέψη έγραψα μία και μοναδική λέξη, «Πατάτες».
Πήγα κλαίγοντας σπίτι. Κι εκεί ο πατέρας μου δήλωσε περήφανα πως ποτέ στην ιστορία δεν γράφτηκε πιο εύστοχη έκθεση για την Αμερική.
Είναι πραγματικά εξωφρενικό να απαιτούν από δεκαπεντάχρονους εγκέφαλους -μέσα στην πίεση των εξετάσεων- να γράφουν για θέματα που ούτε σαραντάρηδες φιλόσοφοι δεν μπορούν να αναλύσουν της προκοπής στο Facebook, υπό πιο χαλαρές συνθήκες.
Και μια μέρα, κάποιος μου είπε:
«Μην ανησυχείς. Η πράξη θα δείξει».
Ούτε τη θεωρία έμαθα, ούτε την πράξη.
Το παιδί θέλει τη ζωή άμεσα, όχι με σχολικές παρακάμψεις και θεωρίες για αργότερα.
Κι άλλη μια φορά, το παιδί το ’σκασε από το σχολείο και πήγε στο Black Forest, με «δανεικά» από το πορτοφόλι του μπαμπά.
Εκεί ήταν το φθινοπωρινό δάσος.
Εκεί ήταν τα υγρά βρύα, το πλατσούρισμα του ρυακιού, η ομίχλη.
Το παιδί δεν αποθύμησε το σχολείο, δεν αναζήτησε ούτε δουλειά ούτε «εξέλιξη»...
Κι ο πατέρας του είπε πως δεν ξέρει πού πάει το παιδί, αλλά μεγαλώνει και αυτό πλέον δεν τον αφορά.
Και έτσι έγινα χορεύτρια.
Γιατί -δόξα τω Θεώ- οι χορεύτριες δεν χρειάζεται να ξέρουν τίποτα.