Στην απαίσια, απλώς ιστορική... και γι’ αυτό άψυχη ...Βενετία, στο γκρίζο, καθόλου ρομαντικό, βρομερό Λίντο ...μια αηδιαστική εγκατάσταση ψυχαγωγίας, νυφοπάζαρο, στέκι τεμπέληδων και κοκεταρισμένων κυράτσων ...κάποτε οι χωρικοί τη λέγανε με τρυφερότητα «Σανσάρα» και ψιθύριζαν μεταξύ τους πως το «θυμίαμα» την κρατά μακριά.
Εδώ, στις δικές μας «ανθοφόρες» πόλεις του πολιτισμού και της κουλτούρας, τη λέμε περιφρονητικά «βαμπίρ» και τη φοβόμαστε. Όμως, αντί να τη σιχαινόμαστε, θα έπρεπε να ανοίξουμε εκτροφεία για αυτό το πολύτιμο ζώο.
Σε ψηλά, ευάερα υπόστεγα, να κρέμονται κοιμώμενες σε λεπτές, οριζόντιες ράβδους ...χιλιάδες σανσάρες.
Κάθε μία, σε κάθε «ωράριο εργασίας», θα τρώει 200 κουνούπια και άλλα έντομα.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Θα μπορούσαμε να τις πουλάμε σε φρουτοπαραγωγούς σε όλη την Ευρώπη, γιατί εκεί που χέζει η σανσάρα, το χώμα τρέφεται με βιταμίνες και ανθίζει.
Η νυχτερίδα είναι ένα μυστηριώδες, σιωπηλό και ωφέλιμο πλάσμα, χωρίς απαιτήσεις.
Την ημέρα... όταν όλοι δουλεύουμε, ή δεν δουλεύουμε... κοιμάται. Και τη νύχτα, δουλεύει, για όλους.
Χωρις μεροκάματο.
Και κάθε νύχτα, όταν όλα σωπαίνουν, ξεκινά και εργάζεται, για την ανθρωπότητα. Για τον πλανήτη.
0 Σχόλια