Εμείς,
οι δεκαεπτάχρονες,θέλουμε να γίνουμε κάτι σημαντικό
στην ασήμαντη ζωή κάποιου.
Είναι φυσική ανάγκη.
Το όνειρό μας-
Να φέρουμε φως στα σκοτάδια του,
ησυχία στην ανησυχία του,
δύναμη στην αδυναμία του.
Μόνο αυτό μας γοητεύει.
Από την αρχή.
Αν μπορούσαμε να μαντέψουμε
πόσο αδύναμες είμαστε -
εφημερόπτερα…
Μα δεν μπορούμε.
Και έτσι πιστεύουμε,
πως κάπου, κάπως, κάποτε,
θα φανούμε χρήσιμες.
Πως κάποιον θα υπηρετήσουμε.
Ελπίζουμε
να έχουμε τη δύναμη να περπατήσουμε μαζί του
τον δύσκολο δρόμο της ζωής.
Μα δεν την έχουμε.
Κι η μοίρα,
μας βρίσκει άοπλες στη μάχη.
Κι όμως, ήδη πολεμάμε —
όσο νέες κι αν είμαστε —
με μια πληγή
θανάσιμη.
Και εύκολα μας νικούν,
οι πρώην νικημένοι.
0 Σχόλια