Ασανσέρ, το αδιέξοδο

Το ασανσέρ είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου για μένα.

Δεν σκοπεύω να το εξηγήσω, ούτε να καταστρέψω, μέσω κάποιας εξοικείωσης, το δέος που μου προκαλούν αυτά τα «ευλογημένα» δημιουργήματα της τεχνολογίας.
Νιώθω την υπέρβαση της ανεμόσκαλας, την εξοικονόμηση δυνάμεων στα γόνατά μου, στην καρδιά μου και -κυρίως- στον (αχ!) τόσο πολύτιμο χρόνο μου, ως κάτι υπερ-υπέροχο.
Οι πόρτες του ασανσέρ μου κλείνουν και ανοίγουν μόνες τους· όχι ιδιαίτερα αργά, θα έλεγα -κάτι που μπορεί να είναι αρκετά άβολο για χοντρές με πακέτα. Παρ’ όλα αυτά…
Δεν ξέρω από τι είδους μηχανισμό κρέμεται το ασανσέρ μου. Ακούω μόνο τον διαχειριστή να λέει συχνά πως «κάτι δεν λειτουργεί σωστά» και ότι πρέπει να έρθει ο μηχανικός -συνήθως τις νύχτες.
Δεν καταλαβαίνω για τι είδους βλάβη πρόκειται. Ξέρω μόνο ότι σημαίνει κίνδυνο. Ότι κάποια μέρα μπορεί να πεισμώσει ανάμεσα στον τέταρτο και τον πέμπτο όροφο -κι εσύ να σκάσεις από πανικό και ασφυξία.

Κι έπειτα είναι κι αυτή η άλλη, η πιο λεπτή, η πιο κοινωνικά βασανιστική κατάσταση:
Να ανεβαίνεις ή να κατεβαίνεις κολλητά-κολλητά με έναν άγνωστο. Να νιώθεις σχεδόν υποχρεωμένος να ξεκινήσεις μια κουβέντα - ενώ ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα είναι ντιπ ηλίθια. Και βασανίζεις το μυαλό σου, όροφο τον όροφο, να βρεις θέμα. 

Ζεις μια παράξενη ένταση, σχεδόν σαν να δίνεις εξετάσεις. Το πρόσωπο σκληραίνει, παίρνει μια παγωμένη, ζορισμένη έκφραση... Και επιτέλους ξεστομίζεις -σχεδόν ουρλιάζεις δηλαδή: «Ωραίο ασανσέρ… Δεν μυρίζει όπως άλλα. Μάλλον δεν έκλασε κανείς σήμερα, χαχα… Τα κουμπιά του είναι ωραία, και τα νούμερα δεν έχουν σβήσει ακόμη.»
-Με τόνο και έμφαση σαν μόλις να έκλεισες μια φιλία ζωής.

Γι’ αυτό κι εγώ, για να γλιτώνω απ’ όλα αυτά, επιστρέφω σπίτι λίγο πριν ξημερώσει, με την ελπίδα ότι το ασανσέρ θα έχει χαλάσει.