Εκείνος και εκείνη κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι στο παγκάκι, μπροστά τους γυαλίζει η λίμνη.
Εκείνη: «Πιστεύεις ότι η ευτυχία μας μπορεί να τελειώσει κάποτε;»
Εκείνος: «Ποτέ! Το νιώθω πως την ευτυχία μας την φυλάνε καλά πνεύματα».

Το φως σβήνει, η αυλαία πέφτει.

Μια γυναικεία μορφή εμφανίζεται. Είναι ψηλή με χοντροκομμένη κατασκευή και φοράει γκρίζο φόρεμα:
«Ω! Ένας έρωτας.. εδώ θα μείνω. Είμαι η Εκπλήρωση. Μόλις πατώ το πόδι μου στον κόσμο, τα πάντα μαραίνονται, χάνουν το φώς και το χρώμα τους, θρυμματίζονται και γίνονται σκόνη. Όλα τα πράγματα χάνουν την ζωτικότητά τους κάτω από τα πόδια μου. Η λαχτάρα, η τροφή του έρωτα, πεθαίνει... Η ζωή γίνεται κενή, θολή και γκρίζα... στο γκρί χάνονται οι μέρες... Κάνω το αίμα παχύ και δυσκίνητο, την ψυχή νωθρή και ... μόλις έρχομαι όλα σταματούν. Είμαι η πρώτη τελετή στον τάφο του έρωτα... Αδερφές μου, τελειώστε το έργο...»

Η δεύτερη μορφή εμφανίζεται. Είναι χλωμή, καχεκτική με φτερά νυχτερίδας:
«Ω! Ένας έρωτας... εδώ θα μείνω. Είμαι η Πλήξη. Καμία ευτυχία δεν μου αντιστέκεται γιατί είμαι ο ίσκιος που ρίχνει ο ήλιος κάθε ευτυχίας. Είμαι η σταγόνα δηλητήριο... Τίποτε δεν είναι τόσο δυνατό που να μην μπορώ να το λυγίσω. Τυλίγω με τα φτερά μου τον κόσμο και τον κάνω δικό μου. Μου ανήκει... ανήκει μόνο σε εμένα. Για κάθε δηλητήριο υπάρχει ένα αντίδοτο, όμως το δικό μου είναι ανίκητο... Δικό μου είναι το βασίλειο της πραγματικότητας... Το δηλητήριό μου το λένε «συνήθεια». Σκάβω τον τάφο της αγάπης, αδερφή, τον σκάβω για σένα...»

Η τρίτη μορφή εμφανίζεται. Έχει φιδίσια μαλλιά... σαν την Μέδουσα:
«Ω! Ένας έρωτας... εδώ θα μείνω. Είμαι η Υστερία. Είμαι η λαχτάρα για το ανεκπλήρωτο, για ανέφικτα ιδανικά... Δεν έχω έλεος για κανέναν και ούτε του δείχνω έναν δρόμο. Είμαι το διαλυτικό... αραιώνω τη ζωή μέχρι να χάσει την ουσία και τη δύναμή της... Εγώ ολοκληρώνω το έργο. Έτοιμος ο τάφος, αδερφή μου... τον σκεπάζω για σένα...»

Η τέταρτη μορφή εμφανίζεται. Με σκατοκίτρινα και σκατοπράσινα χρώματα:
«Ω! Ένας έρωτας... εδώ θα μείνω. Είμαι η Ζήλια. Ρίχνω ένα μικρό ασήμαντο πετραδάκι, αρχίζει να κυλάει, γίνεται πετροστιβάδα και καταστρέφει τα πάντα... Κάτω από μένα θάβονται όλοι οι θησαυροί της ψυχής με κρότο... τίποτε δεν μένει από τους ανθισμένους κήπους του έρωτα. Έχω μια πιστή και ύπουλη υπηρέτρια... την λένε Υποψία...»
Και φεύγει.

Η πέμπτη μορφή εμφανίζεται. Ανήσυχη, μοιάζει με κολίμπρι και έχει κατακκόκινα φτερά:
«Ω! Ένας έρωτας... εδώ θα μείνω. Είμαι η Βελόνα. Τα όπλο μου είναι πιο απλό, αλλά πιο δυνατό από τα όπλα των αδερφών μου που νιώθουν σημαντικές. Αρκεί μια ακατάλληλη λέξη, μια αδέξια ερώτηση, μια τσουχτερή απάντηση, μια στιγμιαία αδιαθεσία... και ρίχνω την βελονιά μου... το δικό μου εργαλείο είναι το πιο ύπουλο και πιο αποτελεσματικό από όλα... και ο έρωτας πέφτει στα πόδια μου και αργοπεθαίνει.. είμαι η Βελόνα.

Σκοτάδι. Η αυλαία ανεβαίνει. Λαμπερό ηλιοβασίλεμα.
Οι ευτυχισμένοι κάθονται αγκαλιασμένοι στο παγκάκι.
Εκείνος: «Είμαι πολύ χαρούμενος που διάλεξες την ταπετσαρία μοτίβο 21, με το σκούρο κόκκινο χρώμα για το σαλόνι.».
Εκείνη: «Ευχαριστώ. Το ξέρεις ότι τώρα είμαι κάτοχος δέκα μαντηλιών με κεντημένο το όνομά σου, δώρο από τη θεία Σοφία;»
Εκείνος: «Επίσης ευχάριστο είναι που η μητέρα σου μας δάνεισε την καθαρίστριά της, για να μη κουράζεσαι...»
Εκείνη: «Ναι, όντως. Έχω απαλλαγεί από πολλά προβλήματα, όμως η αγάπη πάντα θα γεννάει καινούρια...»
Εκείνος: «Γλυκιά μου, αγάπη μου...»
Εκείνη: «Μόνο με το ξύλο στην τραπεζαρία δεν είμαι ευχαριστημένη. Θα προτιμούσα πλατανόξυλο με τα ανήσυχα και απαλά κύματα.»
Εκείνος: «Αν είναι δυνατόν! Σήμερα κιόλας θα ακυρώσουμε την παραγγελία.. θα πάρουμε πλατανόξυλο με ανήσυχα απαλά κύματα.»
Εκείνη (γελάει) : «Τι καλός που είσαι!»
Εκείνος: «Δεν ήμουν πάντα έτσι...για σένα έγινα καλύτερος άνθρωπος... μόνο για σένα»
Εκείνη πέφτει στα γόνατα και βάζει το κεφάλι της στην αγκαλιά του. Εκείνος χαϊδεύει τα μαλλιά της...

Η αυλαία πέφτει