Οι άνθρωποι γεννιούνται για να παίρνουν τον εύκολο δρόμο, με γνώμονα το αδιάλειπτο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που ακούραστα τους φυλάει κάτω από τα προστατευτικά του φτερά.

Όμως ξαφνικά εμφανίζεται κάποιος στον ορίζοντα, μόνος και απροστάτευτος, αρχής εξ αρχής εκτεθειμένος στους κινδύνους της ύπαρξης. Μάλλον -τρομακτικά έκπληκτος και ο ίδιος- διαπιστώνει, ότι είναι απελευθερωμένος από την αυτοσυντήρηση, ότι ήρθε στον κόσμο με την σάρκα, τα οστά και την ψυχή όλης της ανθρωπότητας. Ό,τι σκέπτεται, είναι η σκέψη των εκατομμυρίων, που δεν θέλουν να σκεπτούν. Ό,τι νιώθει, είναι το αίσθημα των εκατομμυρίων, που δεν θέλουν να νιώσουν. Ό,τι λέει, είναι η γλώσσα των εκατομμυρίων, που δεν θέλουν να μιλήσουν. Ό,τι πράττει, είναι η πράξη των εκατομμυρίων, που δεν θέλουν να πράξουν. Ο ίδιος γεννήθηκε χωρίς το ένστικτο της επιβίωσης, όπως η μητέρα που αμέσως ρίχνεται στον κίνδυνο για το παιδί της, ελεύθερη από το όποιο προστατευτικό, παραλητικό αίσθημα. Όλες τις τρυφερότητες, όλες τις ανιδιοτέλειες, όλες τις προθέσεις τις έχει για το δικό του «εκλεκτό παιδί», το δικό του ιδανικό.

Ας θυμόμαστε πότε πότε, ευλαβικά, αυτό το μικρό ευαίσθητο παιδί, την ανθρωπότητα, αλλά και όλους, τους ευαίσθητους-σκληρούς, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, απελευθερωμένους ήρωες. Εμείς με το ακούραστα και άχρηστα ένστικτα της αυτοπροστασίας.