Τα πορτρέτα των γυναικών είναι σαν ολοκληρωμένες δημιουργίες τού πιο τρυφερού ρομαντισμού, της φύσης της ίδιας. Έτσι όπως τα ονειρεύονται οι ποιητές: ντελικάτα, ευγενή, ευαίσθητα πλάσματα, μέσα στον τρυφερό τους ενθουσιασμό, που ποτέ δεν σβήνει και ποτέ δεν βρίσκει λύτρωση.
Τα χέρια είναι η έκφραση μιας χαριτωμένης παιδικής ψυχής, ελαφρώς εύθυμης και καλοσυνάτης ταυτόχρονα. 
Όλες βρίσκονται έξω από το νόμο της βαρύτητας, όποιες και ό,τι κι αν είναι, στην πραγματική ζωή της ώρας και της στιγμής.
Όλες είναι πριγκίπισσες, πλασμένες για καλύτερους, πιο τρυφερούς κόσμους. Ο ζωγράφος το αναγνώρισε, δεν άφησε τον εαυτό του να παραπλανηθεί και δίκαια τις ανύψωσε στα δικά τους ιδανικά, που υμνούν και θρηνούν μέσα τους.
Έτσι είναι ο ζωγράφος, βλέπει τον πορφυρό ερωδιό σε όλες του τις πόζες και σε όλα τα σημεία μέσα στους βάλτους με τις καλαμιές. Αλλά, μια φορά τον βλέπει πιο ζωντανό από ποτέ, πιο λαμπερό από ποτέ, πιο μωβ από ποτέ… κι έτσι τον ζωγραφίζει!
Ίσως ήταν ακριβώς η στιγμή μιας βραδινής ηλιαχτίδας ή η στιγμή της απόλυτης ασφάλειας από τον κίνδυνο του πετρίτη… Σε κάθε περίπτωση, ήταν η στιγμή της δημιουργικής ανάπτυξης των δικών του αξιών χωρίς το υπόλοιπο. Αυτές είναι οι στιγμές του δημιουργού. 
Έτσι είδε και τη γυναίκα. Κοιτάζοντας στο μυστήριο της ύπαρξης, περήφανη, ανίκητη  κι όμως ήδη τραγικά λυπημένη και εσωστρεφή! Μόνο η ομορφιά των χεριών − η απόκοσμη ομορφιά – θριαμβεύει, πάνω στη ζωή με τις πολλές παγίδες και τα φαρμάκια της. 
Αυτά τα χέρια λένε: «Θα μείνουμε έτσι ως τα γεράματα και τον θάνατό μας. Ακόμα και η Παναγία θα φανερώνει ότι γεννηθήκαμε για τον ενθουσιασμό των ζωγράφων και των ποιητών».
Πίνακας: «Οι τρεις ηλικίες της γυναίκας».
Η ηλικιωμένη γυναίκα πενθεί τη σωματική της καταστροφή. Έχει χάσει την αύρα της, σε τι χρησιμεύει η βαθιά της ψυχή και η βαθιά της γνώση;  Η νέα μητέρα είναι κουρασμένη, έχει παραδώσει τις ευγενείς δυνάμεις της στο τρυφερό παιδί... Κουρασμένη..., κουρασμένη από κάθε άποψη. Και το παιδί είναι κουρασμένο, κοιμάται, γιατί δεν μπορεί ακόμα να ζήσει προστατευμένο στην αγκαλιά της μητέρας του. Όλα ανήκουν στην εικόνα της τραγικής και ρομαντικής φύσης της γυναικείας ζωής, συμπεριλαμβανομένης της νιρβάνας και της ματιάς στο κενό.
Είσαι αληθινός φίλος της φύσης; Τότε ρούφα τις εικόνες αυτές με τα μάτια σου! Δάση, λιβάδια, κήποι, τριαντάφυλλα, ηλιοτρόπια, ανθισμένες παπαρούνες! Το τοπίο αντιμετωπίζεται σαν τις γυναίκες, ανυψώνεται στις ρομαντικές κορυφές του. Ο ζωγράφος το δικαιώνει, το μεταμορφώνει, το κάνει ορατό στους σκεπτικιστές με τα γκαβά τους μάτια. 
Ένα μυστηριώδες μείγμα αρχέγονης αγροτικής δύναμης και ιστορικού ρομαντισμού.