Στην επαρχία -ας το πούμε εξοχή- υποψιάζεσαι το λάθος της ζωής σου.
Εκεί έχεις στη διάθεσή σου τον αγροτικό δρόμο προς τα εδώ, το μονοπάτι προς τα εκεί, κάποιο άλλο δρομάκι προς τ' αλλού -από το πρωί ως το άλλο πρωί. Τα χρησιμοποιείς, δεν τα χρησιμοποείς, είναι είναι εκεί, είναι δικά σου, σε περιμένουν νύχτα μέρα για να σε εμπνεύσουν.
Μπορείς να στηθείς χαλαρά σε μια υπέροχη εξοχική γωνιά, όλο το απόγευμα, επειδή έτσι σου αρέσει, ή απλά από ιδιοτροπία -και μάλιστα σε όποια πόζα θέλεις.
Όπως οι πολύ πλούσιοι δεν σέβονται το φράγκο, αφού δεν χρειάζεται να κάνουν οικονομία, έτσι νιώθω στα ρέματα, στα λιβάδια, στα δάση. 'Εγινα πλούσια.
Μια στέκεσαι κάτω από το δέντρο, μια στη μέση του λιβαδιού, μια στην πλαγιά του λόφου, μια στην άκρη της λίμνης -όση ώρα θες- μια ανταλλάζεις δυο κουβέντες με έναν σπάνιο περαστικό -αγαπημένος ή ΄όχι, δεν έχει σημασία.
Στη πόλη, θυμάσαι τώρα, όλες τις ώρες που δεν επενδύθηκαν στην υγεία, όλες τις ώρες που χάθηκαν. Πώς μπορούσες!
Έχουμε λιβάδι, έχουμε δάσος, έχουμε βουνό, έχουμε ρυάκια, γιατί να τα απολαύσουμε; Ας περιμένουμε ώσπου να ΄ναι αργά.