Ήταν κατάλευκες και ολόιδιες -οι δίδυμες- λεπτεπίλεπτες, σχεδόν διάφανες με μακριά άκρα. Κανείς δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει.
«Ω, εγώ τις ξεχωρίζω!», είπε μια μέρα ο ωραίος κύριος Βλαφ, «η Μία έχει τη γαλάζια κορδέλα στα μαλλιά, η Άλλη τη ροδακινή, χαχαχα»
Όμως οι δίδυμες έβγαλαν τις κορδέλες τους, τη γαλάζια και τη ροδακινή, τις έδωσαν στον ωραίο κύριο Βλαφ, βγήκαν έξω για λίγο και ξαναμπήκαν.
Μόλις τις είδε ο ωραίος Βλάφ, φίλησε την μία από τις δυο κορδέλες και χαμογέλασε τρυφερά.
Ήταν κακό το αστείο, πολύ κακό, αλλά γέλασαν όλοι. Και πιο πολύ από όλους γέλασε η Μία - και κατακοκκίνησε.
Όμως η Άλλη χλώμιασε. Χλώμιασε πολύ.
Και έτσι ξεχώρισαν πάλι... η Μία και η Άλλη