Οι καθαρίστριες των ξενοδοχείων είναι μυστηριώδεις και πολύ πιο ενδιαφέρουσες από την αστική πελατεία.
Από το πρωί ως το βράδυ υπόκεινται στο «καθήκον» τους, πάντα έτοιμες για υπηρεσία, με την πλάτη σκυμμένη οικειοθελώς, ας πούμε. Ποτέ μια εξέγερση ενάντια στην «άτυχη μοίρα» τους -ποτέ- αλλά πάντα μυστηριωδώς παραδόμένες σε αυτήν.
Τι να πω για την 60χρονη Ίνγκριντ που θυσιάζεται παράλληλα και για την 90χρονη μάνα της, η οποία είναι παράλυτη εδώ και 20 χρόνια. Αλλά υπάρχουν φυσικά και πιο νέες καθαρίστριες που κάνουν το καθήκον τους στους στενούς διαδρόμους των ξενοδοχείων.
Οι κυρίες αυτές δεν χρειάζεται να ανέβουν στα 2500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ή να κατέβουν άλλα τόσα κάτω από αυτήν, για να νιώσουν ότι ζουν και ότι κάνουν κάτι σπουδαίο. Το κάνουν ήδη. Κάνουν το πολύτιμο καθήκον τους στους ζοφερούς διαδρόμους των ξενοδοχείων.
Δεν ενοχλούν κανέναν με παράπονα και καταλαβαίνουν και το αποδέχονται ότι οι άνθρωποι είναι σκληρόκαρδοι και αδιάφοροι, εκτός από λίγους, εκλεκτούς.
«Κυρία Ελλεβόρα, μας αναγνωρίζετε, αλλά είστε η κυρία Ελλεβόρα».
Μποστά σε τόση τιμή, τι να τους κάνεις τους «ανώτερους» τίτλους και τα βραβεία της όποιας «κριτικής επιτροπής», που αποτελείται από νεκρές ψυχές; Τόσο νεκρές που βλέπεις ήδη τα μανιτάρια να φυτρώνουν πάνω στα κουφάρια τους;
Η «ψυχή του λαού» ξεσηκώνεται, για να δώσει ένα άριστο ενδεικτικό στην ποιήτρια, εκεί, στους στενούς διαδρόμους του ξενοδοχείου... λόγω φυσικών ομοιοτήτων!