Γιωργάκη, αγαπημένε μου ανιψιέ, μόλις έλαβα το πρώτο σου γράμμα όπου μου φανέρωσες ότι ξαφνικά χαίρεσαι να πηγαίνεις στο σχολείο επειδή αγαπάς τη Λιούκα.Αν θέλεις να είσαι σίγουρος ότι στ' αλήθεια την αγαπάς, κοίταξέ το πιο αγαπημένο σου παιχνίδι και σκέψου αν θα χαιρόσουν πιο πολύ αν της το χάριζες, από ότι αν το κρατούσες εσύ.
Γιωργάκη, αύριο θα σου στείλω την πολυαγαπημένη μου συλλογή από κοχύλια σε ένα γαλάζιο γιαπωνέζικο καλάθι. Τα μάζεψα στην ακτή της Αδριατικής Θάλασσας από τις 10 ως τις 25 Ιουνίου του 2002 και μάλιστα τα πιο όμορφα μεταξύ χιλιάδων πανέμορφων κοχυλιών. Τα δώδεκα τιγρέ κοχύλια όμως, μου τα αγόρασε ο μπαμπάς μου, γιατί αν και ανήκουν και αυτά στην Αδριατική, δεν τα βρίσκεις στην ακτή, αλλά πρέπει να βουτήξεις βαθιά για να τα βγάλεις, όπως τα σφουγγάρια.
Τα κοχύλια αυτά ήταν όλες οι αναμνήσεις μου από το μικρό αγόρι που αγαπούσα στο Λίντο και από πολλά άλλα, χαρές, λύπες και λαχτάρες. Έτσι είναι πάντα.
Τώρα σου τα χαρίζω, επειδή όσο δυνατά κι αν φωνάξω «σ' αγαπάω», τα λόγια κάνουν μεγάλο θόρυβο, αλλά έχουν μικρή αξία.

Φιλάκια,
η «Νάνα» σου.

Ana Zumani Elden