Μια φορά κι έναν καιρό είχα μια λευκή τουλίπα που έμεινε κλειστή και δροσερή 13 ολόκληρες μέρες, παρά τη ζέστη του δωματίου και το άφθονο νερό. Και μετά, ξφνικά, άνοιξε ξεδιάντροπα τα πέταλά της και μού έδειξε τους στήμονές και το στίγμα της. Και έτσι έμεινε 9 ακόμη μέρες.
Άλλες τουλίπες  ανοίγουν αμέσως τα πέταλά τους μόλις νιώσουν ζεστασιά και φροντίδα και μετά, με ένα απαλό άγγιγμα, ρίχνουν τα πέταλά τους, σα να τις τρόμαξε μια καταιγίδα.
Άλλες πάλι, ειδικά οι δίχρωμες, μαραίνονται μόνο φαινομενικά, σας γριές μανούλες, χωρίς καν να ρίχνουν τα φύλλα τους. Μαραμένες και τσαλακωμένες αντιστέκονται όσο το επιτρέπει η ενέργειά τους,  όμως εμείς τις πετάμε, αν και υπάρχει ακόμα ζωή μέσα τους.
Και υπάρχουν και οι άλλες που.... αλλά φτάνει ως εδώ, γιατί πολλές οι προσωπικότητων των τουλίπων κι όπως δήλωσα επίσημα, προτιμώ τη σύντομη-δυναμική διαδικασία. 

Παρεμπιπτόντως, οι τουλίπες δεν είναι άοσμες. Μπορεί να μη μυρίζουνε στη μύτη μας, αλλά μυρίζουνε στα μάτια μας... και μάλιστα με σημασία.

'Ανα Ζουμάνη Έλντεν