Θα μπορούσα να ερωτευτώ επιτόπου τον δολοφόνο ενός κρεατοβιομήχανου

↔

Το λιγότερο είναι περισσότερο, είπε ο ακροβάτης στον πολιτισμό και αμέσως μείωσε το φαγητό του στο μισό.

↔

Αρχή της τραγωδίας:
Είμαι άπειρα ευτυχισμένη που σού αρέσει το φαγητό μου τόσο πολύ. Μπορώ ώρες να σε κοιτάζω να τρως με όρεξη,  είπε εκείνη.
Εκείνος δεν κοκκίνησε, δεν άλλαξε η έκφρασή του. Συνέχισε να τρώει ήσυχος, σαν το ζώο, σα να μην έγινε τίποτα ιερό και μυστηριώδες, δηλαδή η τρυφερότητα μιας γεμάτης γυναικείας καρδιάς. 

↔

Η μόνη βεβαιότητα στη ζωή είναι ο θάνατος -κι όμως νιώθουμε ό,τι έχουμε ως αυτονόητο. 
Αδυναμία πνεύματος θα το έλεγα. 
Να συνηθίσεις κάτι που είναι πολύτιμο για τον οργανισμό σου, είναι προφανώς η ιδιότητα ενός αδύναμου πνεύματος.
Αντίθετα, να νιώθεις με την ίδια ένταση την αξία ενός πράγματος ξανά και ξανά, είναι η ιδιότητα ενός δυνατού πνεύματος.
Το μοναδικό καπέλο μου! Τα αθάνατα παπούτσια μου! O υπέροχος άντρας μου! Η μοναδική γυναίκα μου! 
Δύναμη.

↔

Θρίαμβος τού να είμαι ζωντανός:  Αυξάνομαι
Ντροπή τού να υπάρχω:  Μένω στάσιμος, μικραίνω -προετοιμασία για τα μέτρα του φέρετρου.

▬

Ελλεβόρα