Κάποτε έλαβα τον βαθμό "0" για την έκθεση με θέμα, «Πόσο γερμανικό έργο είναι η "Ιφιγένεια" του Γκαίτε;».
Ελπίζω να μην πιστεύεις, ότι σήμερα, μετά από 14 χρόνια, θα έγραφα πιο ικανοποιητικά (για τους εκπαιδευτές). 
Οι άλλοι, οι «άξιοι» συμμαθητές μου, τα κατάφερναν να αποθηκεύουν όλα όσα τους έλεγαν στη διάρκεια της χρονιάς, όμως εγώ τίποτα. Ήταν παθολογικό.  Η Ιφιγένεια μου άρεσε λίγο, αλλά το «πόσο γερμανικό είναι το έργο» μου ήταν τελείως αδιάφορο. Άλλωστε πόσο Γερμανίδα μπορεί να είναι μια «Ιφιγένεια»... όποιος κι αν την ερμήνευσε, την παρεξήγησε, την παραχάραξε, ή την σκότωσε τελικά (λέω εκ των υστέρων). 
Ένα χρόνο αργότερα έλαβα πάλι τον βαθμό "0" για την έκθεση με θέμα, «Πόσο και πώς επηρέασε τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό η ανακάλυψη της Αμερικής;»
Ε;; Μετά από πολλή σκέψη τέλειωσα ως μαθήτρια, δεν κατέβαινε τίποτα εκτός από μια λέξη που άκουσα κάπου-κάποτε. Και την έγραψα. «Πατάτες»
Πήγα κλαίγοντας στο σπίτι, όπου έλαβα τον βαθμό "20 με οξεία" από τον πατέρα μου, ο οποίος δήλωσε, «κόρη μου, πιο εύστοχη σχολική έκθεση για την Αμερική δεν έχει γράψει κανείς».
Το βρίσκω παράδοξο και εξωφρενικό να απαιτούν απο 15χρονους και 16χρονους εγκέφαλους -και μάλιστα μέσα στην πίεση των εξετάσεων-  να γράφουν για πράγματα που ούτε 40χρονοι μπορούν να προσεγγίσουν ικανοποιητικά υπό χαλαρές συνθήκες στο fb. 

Ήταν λοιπόν παράξενο που δεν έγινα τίποτα τελικά;
Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί όσοι δεν είναι τίποτα δεν χρειάζεται να ξέρουν τίποτα. 

Ανακόντρα
Ana Zumani Elden