Το μουνί τραβάει καράβι

Να ’μαι λοιπόν στη Ζυρίχη. Με μια ταξιδιωτική τσάντα από παλιό ιστίο, στολισμένη με το μονόγραμμα «B.M.», κλειδαριά νίκελ, και όλα τα απαραίτητα εντός.

Πώς φτάσαμε ως εδώ, Μπάζιλ; Εσύ, που τα βράδια κοιμάσαι με τη γραβάτα δεμένη επειδή δεν είσαι σίγουρος αν το πρωί θα έχεις το κουράγιο να ανοίξεις τα μάτια... πώς διάολο βρέθηκες στη Ζυρίχη; Ομολόγησε, Μπάζιλ!

Να σου πω... Η Πίτση είπε πως με χρειάζεται εδώ. Γι’ αυτούς τους λόγους, και για άλλους που δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Μπορεί, λέει, να συνεχίσει και μόνη τη μπερδεμένη της ζωή. Αλλά «μαζί σου, Μπάζιλ, όλα κυλούν πιο άνετα», είπε.
Κι έτσι είμαι εδώ. Για χάρη της. Και γιατί η Ελβετία με τα ρολόγια και τις σοκολάτες της, προς το παρόν, μου προσφέρει περισσότερα απ’ ό,τι τα αγαπημένα μου αυστριακά βουνά.

Πίτση,  δεν έχεις ιδέα για τη δύναμη της έλξης σου.

Αλλά ευτυχώς την έχουν οι Έλληνες και το είπαν καθαρά. 
«Το μουνί τραβάει καράβι».

Ποιητής Μισογύνης