Κάποτε είχα ανθισμένα κλαδιά ελάτης στο δωμάτιό μου, που τα «γατάκια» τους όταν ανθίζουν είναι κίτρινα του καναρινιού έως κόκκινα του βατόμουρου  -κι αν τα κουνήσεις λίγο απελευθερώνεται μια κίτρινη σκόνη και πετάει στο χώρο.

- Η κίτρινη σκόνη από τα έλατα μάς έλειπε τώρα εδώ μέσα δεν μας φτάνει η γκρίζα σκόνη από το δρόμο; Γιατί το 'χεις αμαρτία να κλείνεις τα παράθυρα
(Είπε η Χρυσάνθη που ετοιμάστηκε πάλι να ξεσκονίσει), 

- Χρυσάνθη σε αυτήν την σκόνη το ωφείλουμε πολλαπλασιάζονται τα δάση

- Καλά, κάθε νύχτα παρακαλούσα να έχω και ένα δάσος να το καθαρίζω

- Σε μένα δεν θα βγει τίποτα!

- Σε σένα κι απ' το τίποτα κάτι βγαίνει
~~~

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, άκουσα λόγια αγάπης πολλά, και είναι ευγνώμων για το κάθε ένα. Είμαι ευλογημένη. 
Όμως αξέχαστα θα μου μείνουν τα λόγια της Χρυσάνθης. 
Ελαφρύ το χώμα, Χρυσανθάκι μου. 
Ελλεβόρα - 'Ανα Ζουμάνη 'Ελντεν