Ακούμε τον όρο και τον σχετίζουμε με συνωμοσιολόγους, με "ψεκασμένους", με αντιδραστικούς, με περιθωριοποιημένους. Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουμε τίποτε μεμπτό ενάντια στην ιδέα αυτή. Δεν τη θεωρούμε καν κάτι υπαρκτό και αξιοσημείωτο.
Ζούμε στην εποχή της άρνησης, σαν από κάποιο πένθος βγαλμένη. Δεν είμαστε οπαδοί, δεν είμαστε γίδια. Δεν είμαστε ζώα για σφαγή. Δεν είμαστε κοπάδι που προσπαθεί η άρχουσα τάξη των κτηνοτρόφων μας να μας καταστήσει όσο το δυνατόν πειθήνιους, παραγωγικούς, ελεγχόμενους, ομοιόμορφους. Όχι, δεν είμαστε, είμαστε ελεύθεροι! Ελεύθερα επιλέγουμε ποιο σάπιο φαγητό θα φάμε, αφού το καλό το κρατάνε οι ολίγοι για την πάρτη τους. Ελεύθερα επιλέγουμε αν θα κάνουμε παιδιά ή αν θα αγοράσουμε σπίτι, ή αν θα έχουμε γαμάτο αυτοκίνητο αντί γι αυτά. Ελεύθερα επιλέγουμε αν θα είμαστε "δεξιοί" ή "αριστεροί". Ελεύθερα πάλι επιλέγουμε αν η μάσκα μας θα είναι άσπρη ή μαύρη ή πολύχρωμη. Μια επίφαση ελεύθερης επιλογής, μια επίφαση "διαφορετικότητας" που όμως αρκείται στα ελάχιστα ευτελή μικρο- χαρακτηριστικά. Γιατί από πίσω, το κοπάδι γίνεται όλο και πιο ομοιόμορφο. Το πάσαρε μειλίχια και διακριτικά η μόδα. Το εμπεδώσαμε μέσα στους αιώνες. Τώρα σε νέο επίπεδο, πρέπει να διδαχτούμε την ανοχή και την υποταγή.
Παγκοσμιοποίηση. Τι αστεία ιδέα! Τάχα ποιος έχει να ωφεληθεί από αυτό; Τάχα έχει αντίκρισμα στην συμφωνία, στην ομόνοια, στην ειρήνη; Κάθε άλλο. Έχει αντίκρισμα στην ευκολία ελέγχου, στην αποδοτικότερη καταστολή, στην πρόβλεψη αντιδράσεων και την εξουδετέρωσή τους εν τη γενέσει. Ποια παγκοσμιοποίηση, καλέ; όλοι διαφορετικοί είμαστε! Αλίμονο στα παιδιά των παιδιών μας....

Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου